Ik heb wat onrustig geslapen vannacht. De temperatuur was zo dat een changement de décor net wel en niet nodig was, dus alleen de dunne deken gehouden, maar omdat het eigenlijk een 1-persoonsje is, is het niet ideaal. Maar liefde maakt een smal bed breed, dus een kleine deken ook 😄. Ik heb ook last van mijn muggenbeten; 10 op 1 been alleen al.
We hebben geen haast vandaag, want we willen naar Barataria Preserve in Jean Lafitte National Historic Park en dat is vlakbij en later door naar Slidell en dat is ook maar een uur rijden. Vanaf de camping tenminste.
Na alle gebruikelijke ochtend dingen rijdt Jan de camper wat achteruit om water te vullen. De slang haalt het anders niet. Heel raar dat de tank vullen aan de andere kant zit dan de city wateraansluiting. Dat is bij de truck toch handiger.
Omdat we nog steeds olie moeten laten verversen, gaan we daar eerst maar naar op zoek. Bij het kantoor hebben we bereik, dus daar even internet geraadpleegd en een kwartier terug zit een Valvoline Instant Oil Change. Onderweg komen we langs een goederentrein waar we, ongelogen, ruim 2 mijl langsrijden. Miss Google stuurt ons wel weer door een woonwijk, maar daar zijn we zo langzamerhand wel aan gewend.
Wat een handige manier van olieverversen toch. Gewoon een drive through. Je blijft in de auto zitten en een kwartier later ben je klaar. Waarom hebben ze dat bij ons niet? Daar moet je altijd minstens 3 jaar van tevoren een afspraak maken.
We rijden naar Barataria Preserve. Het visitor center is op maandag en dinsdag dicht, maar dat betekent niet dat je er niet kunt wandelen. Niet alle trails zijn open, maar er blijft genoeg over voor ons.
Dan nemen we de camper naar een andere trail iets verderop: de Plantation trail. Bij de vorige zagen we best wel een aantal mensen, maar hier loopt alleen een knul alleen voor ons en die zijn we al vrij snel kwijt. De Plantation trail loopt over wat vroeger het terrein van een plantage is geweest en er zou ook nog suikerriet te zien kunnen zijn, maar wij hebben het niet gezien of niet herkend. Hier staan helemaal veel palmen. Het lijkt wel een palmenbos. Een paar keer zien we een interessant bouwwerk van modder, een soort toren met een holte van boven naar beneden. Geen idee wie het gemaakt heeft. Bij een kwam heel boos een dikke spin naar buiten toen we het van wat dichterbij bekeken. Er liggen ook veel boomstammen met zwammen eraan. Dit stuk is wel droog, d.w.z. geen moeras, wel valt er gemiddeld 62 inch = 157,5 cm regen per jaar. We boffen dus met het weer. Het is behoorlijk warm en hier voelen we voor het eerst de vochtige, benauwde warmte en dus is het zweten, ondanks dat het een gewoon vlak en makkelijk pad is. Het heeft wel geregend niet lang geleden, want op een paar plaatsen is het pad kleddernat en glad, tot een grote, diepe plas over de hele breedte aan toe. Het kost wat moeite om daar ongeschonden langs te komen, maar het lukt. Tot onze verbazing zien we ook druivenranken met minitrosjes druiven eraan. Vast ook een overblijfsel van de plantage.
Door stormschade is het pad verderop afgesloten en de kleine loop die overblijft is bijna ondoordringbaar en erg nat, dus we gaan dezelfde weg terug.
Bij de parkeerplaats is nog een pad, Christmas Road, maar die is zo keurig, daar vinden we niks aan, bovendien is het echt maar heel kort.
Dan de modderige schoenen uit en op naar Slidell. Dat is nog ongeveer een uur rijden. Eerst langs en door New Orleans en via de 90 gaan we naar het oosten. Het is hier bepaald niet mooi te noemen. Veel vervallen gebouwen langs de weg en ook veel troep. Dan komen we bij een hele lange brug over Lake Pontchartrain.
 |
| De I 10 |
Aan onze rechterkant loopt de I 10 en links het treinspoor. Wij rijden over de 11. Aan de overkant ligt North Shore, what's in a name, en dat is zo te zien vorige week waarschijnlijk toen wij in Brazos Bend waren, getroffen door een tornado. Geen heel brede, maar wel krachtig genoeg om heel veel schade aan bomen en gebouwen aan te richten en een muur van een stenen gebouw in te laten storten. Vlak erna is veel minder schade, maar wel is te zien aan alle dikke takken die op de grond liggen in grote hoeveelheden dat het er ook enorm gestormd heeft.
We wippen nog even de Walmart in voor ontbijt, water en nog een paar dingen en gaan weer verder.
Pearl River WMA heeft een gratis "camping". Geen voorzieningen, alleen legaal staan. Het blijk wel vlakbij een snelweg te liggen en meteen achter een woonwijk. Het is een veld met een aantal heel oude eiken en ook hier liggen de getuigen van de storm. Inmiddels al aardig opgeruimd op grote hopen, maar op het terrein naast ons zijn ze nog bezig met kleine bulldozertjes en grijpers om het op te ruimen.
We zetten de camper midden op het veld, onder de prachtige bomen. Er staat verder alleen een microtentje. Mini is zelfs een te ruime aanduiding ervoor. We registreren ons en lopen even naar de swamptour die we morgenochtend gaan doen, een kleine 100 m. verderop. Dan een verlate lunch met een gerookte worst die we even in de magnetron -even de generator aan dus- warm maken. Ook meteen maar even de airco aan dan, want het is goed warm hier. De rest van de middag zitten we lekker buiten te lezen.
Na de afwas zweten we de avond door. Ik schrijf het verslag en Jan leest en daarna gaan we SkyMed kijken. Dat alle ramen openstaan merk je niet eens, behalve aan het geluid dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.