We hebben vannacht het meest spectaculaire onweer ooit meegemaakt. Niet qua harde donderklappen, maar we werden wakker van harde regen op het dak en toen zagen we dat het enorm aan het bliksemen was. Het ging maar door, achter elkaar. Het verlichtte de hele camping, voor zover wij die hier kunnen zien natuurlijk, maar in elk geval konden we onze picknicktafel makkelijk zien, terwijl het anders echt pikdonker is. Het flitste maar door, het leek wel een stroboscoop of discobal. De donder bleef maar rollen, echt grommend met af en toe een hardere klap er tussendoor. Zo ging het zeker een half uur door en toen werd het rustiger. Het was zo mooi. Dat hadden we nog nooit gezien. We zijn daarna gelukkig weer in slaap gevallen.
De wekker stond om 07.05 uur, maar iets ervoor werden we wakker. Douchen, ontbijten en om kwart voor 9 ongeveer vertrekken we naar Houston, naar het Johnson Space Center. Het is nog bewolkt, maar er vallen al duidelijk gaten in de bewolking.
De weg erheen valt mee. Niet te moeilijk en niet te druk, alleen het laatste stukje gaat via snelwegafslagen.
Om 10 over 10 komen we op de parkeerplaats en moeten we met een QR-code betalen. $10,- voor 18 uur. Dit is de duur, niet tot 6 uur 's avonds. Niet erg zinvol trouwens, want ze sluiten om 5 uur, maar goed het valt nog niet tegen. We hebben al tickets, maar moeten toch in een lange rij aanschuiven. Onze tickets hebben een ingangstijd van 10.30 uur en om 5 over half 11 zijn we binnen. De security was slechts een poortje, dus geen extra oponthoud.
Dan valt het op dat het echt heel druk is en dat de organisatie nog steeds te wensen over laat. Dat vonden we in 2001 in Florida ook al. Toen zeiden we dat ze bij Disney in de leer zouden moeten gaan en dat hebben ze blijkbaar niet gedaan. Daar loopt alles als een trein, tenminste de laatste keer dat wij er waren 😐.
Wat onwennig lopen we tussen de drukte door en krijgen de indruk dat het maar heel klein is hier, maar dat blijkt later toch mee te vallen. Als we niet de logische route lopen, schudden we wat schoolklassen van ons af en wordt het beter.
Er blijken hier een hoop originele stukken te staan, zoals een LM, de desk waarachter JFK gezegd heeft dat er binnen 10 jaar een mens op de maan zou staan en een hoop kleine items zoals kleding, gedroogd voedsel, het rood/wit/blauwe glittervest van Gene Kranz en buiten als klap op de vuurpijl de echte Boeing 747 die de space shuttles vervoerde en een echte space shuttle, de Independence.
We beginnen met de introductiefilm van een half uur en dwalen dan wat rond langs de verschillende tentoonstellingen. Het interessantst vinden wij, ik in elk geval, altijd de Apollo's en het Space Shuttle programma.
Omdat we voor 12.40 uur tickets hebben voor de tramtour Historic Mission Control Tour, willen we eerst wat eten. Algauw blijkt dat even er hier niet inzit, dus kopen we een koek voor mij en wat chippen voor Jan een een flesje water. We hopen na de tour nog wat te eten te kunnen halen, want het restaurantgedeelte sluit om 2 uur. Dat is wel erg vroeg, want de tour duurt een uur.
We hebben een goede plek in de tram die niet helemaal vol is, dus we zitten met z'n tweeën op een hele rij. Het blijkt rechtstreeks naar het Mission Control gebouw te gaan, daar uitstappen, tassen neerleggen, hopen dat de vorige groep wat doorloopt en dan 87 treden omhoog naar de 2e etage. Daar mogen we gaan zitten in de originele stoelen, zitten lekker, en hebben zicht op de originele werkomgeving van de 60-er jaren. Het is allemaal hierheen verhuisd, want ze zaten eerst ergens anders op het terrein. Via een tv (oud model) vertelt Gene Kranz over hoe het er toen aan toe ging en dan gaan de beeldschermen op de werkplekken aan. Wat ziet het er toch heerlijk kneuterig uit, het is tenslotte 60 jaar geleden dat het Gemini en Apollo project startte, en wat knap dat ze er zoveel mee voor elkaar kregen.
 |
| The men on the moon |
Als na een kwartier het verhaal alweer klaar is mag iedereen foto's maken. Wij zaten vooraan en hadden dat dus al uitgebreid gedaan. Alle trappen weer naar beneden, tas pakken en weer in de tram. Een paar domme Japanse dames moet nog eens terug, want die zijn tassen vergeten. Schiet nou op, dan kunnen we misschien zo nog wat eten.
Kwart voor 2 zijn we terug en we schieten meteen rechts de eetafdeling in. Nog open. Dat is een goed begin. We hadden voor de tour al wat uitgezocht, dus bestellen en betalen aan een scherm en wachten totdat je nummer afgeroepen wordt. Ik wil er ook wat bij drinken, maar we hadden al afgerekend, dus dat haal ik apart. Lukt het scannen van de streepjes code niet 😒. Nog een keer, niets. Naar een andere zuil, wachten tot je aan de beurt bent. Cola: gelukt, icetea: niet. Opnieuw. Cola lukt, icetea niet. 3x is scheepsrecht. Ik doe gewoon of het 2x cola is, want Jan zit al buiten met het eten. Hij heeft pizza pepperoni en ik quesadilla met kip. Smaakt niet slecht.
Na het eten gaan we naar buiten. Er staat een enorme rij om naar boven, de 747 en de space shuttle in te gaan. Een hoop trappen op, want het is een groot vliegtuig. Erin is een expositie over hoe het vliegtuig is aangepast en hoe het vervoer van de space shuttle gaat. Helemaal door het vliegtuig, rond en weer naar buiten, omhoog naar het middendek van de space shuttle, dat was het vrachtgedeelte, en nog meer trappen op naar het flightdeck.
Al met al duurt het 1,5 uur voordat we boven zijn, maar dan zijn we toch maar in een echte space shuttle geweest. Dat kan ook niet iedereen zeggen.
Het is bijna 4 uur als we weer beneden zijn en dan gaan we naar de film Down to Earth; the Astronaut Perspective. Een hele mooie film met prachtige beelden van de aarde vanuit het ISS. Ik bedenk me dat eigenlijk iedereen dit zou moeten zien, of beter nog, vanuit de ruimte. Wat is de aarde ongelooflijk mooi. Echt iets om zuinig op te zijn. Terwijl ik het denk, zegt een van de astronauten precies hetzelfde.
Hierna houden we het voor gezien. Ze gaan ook bijna sluiten, want er wordt omgeroepen dat het T minus 30 before closure time is. Het was heel interessant, maar eigenlijk te druk en vanuit mijn herinnering zeg ik dat Kennedy Space Center leuker was, maar dat is 22 jaar geleden. Aan het eind van de vakantie zullen we het weten.
Op de terugweg willen we nog naar de Walmart, maar die afslag missen we. Verderop zit een Kroger dus gaan we daar maar heen. Benieuwd hoe de muffins hier zijn en we zijn boter vergeten, maar dat komt van de week wel.
Tegen half 7 zijn we bij de camping. Het is een lange weg door het park, maar we doen rustigaan, want ik zag tussen de bomen een glimp van een hert. En als er 1 hert over de dam is..... En ja hoor, nog een. Pontificaal in zicht en ze blijkt ook nog een jong bij zich te hebben. Die springt weg en zorgt zo dat ik een mooie foto kan maken. Bingo!
Camper op de plek zetten gaat vanaf de andere kant, die we nu genomen hebben, niet veel makkelijker dan gisteren, maar in no time hebben we alles weer aangekoppeld, de waterslang hadden we laten liggen, en mogen we een biertje. Ik schrijf het verslag van gisteren en Jan pakt zijn boek.
Het is al half 8 geweest als we gaan eten en het was al donker toen Jan de gemarineerde varkenshaas op de bbq legde. Goed gelukt. Hij hoort coyotes in de verte.
 |
| De plek tegenover ons |
Het was om 16.58 uur 23 graden, in de loop van de dag is het steeds harder gaan waaien, maar naar mate we dichter bij de camping kwamen werd de lucht steeds blauwer. Nu, om 9 uur, is het windstil en hebben we de deur nog open. We schrikken van een alarm op de telefoons. Het blijkt een amber alert te zijn voor een meisje van 15 met donker haar en vlechten uit Houston. Niet gezien zover wij weten. We hebben allebei het nodige gemist van de ene aflevering van SkyMed. Zelfs het ijs kon ons niet wakker houden.
Gereden: 152 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.