Het was koud vannacht, dus we pakten de dikke deken erbij. Na het ontbijt rijden we met de camper naar de douches, want die zijn een flink eind weg. Wat heerlijk weer eindelijk een echte douche. Een washandje is toch niet hetzelfde en haar wassen kon ook geen kwaad. Gelukkig is er voor een bad hairday altijd een hoed 😉.
We hebben het lekker op ons gemak gedaan en gaan dan naar het visitor center en proberen voor de tigste keer Cruise America te bellen. Dat lukt weer een paar keer niet, maar uiteindelijk, na een paar kunstgrepen van Jan, lukt het met zijn telefoon wel. Bryan zegt dat we morgen om 10 uur naar Austin kunnen komen. Ok, fase 1 afgerond. Dan nog even in het visitor center kijken en dan naar buiten om te verzamelen voor de guided tour.
Fate Bell Canyon is alleen toegankelijk met gids. We raken gezellig in gesprek met Diane en haar Bryan. Aan de overkant van de canyon zien we een kudde herten wegrennen. Te ver, zeker met de nog laagstaande zon, om een foto te maken helaas. Het zijn er zeker een stuk of 10.
Dan komt ranger Tanya en loopt de presentielijst na. Het is best een grote groep, er kunnen max. 25 personen mee. Ze vertelt dat ze pas ziek is geweest en nog hoest en dat haar stem niet optimaal is.
We lopen via een uit de rotsen gehouwen trap naar de canyon. Het is bijzonder dat er een ocotillo staat met blaadjes. Die krijgen ze alleen na regen. Waarom dan alleen deze en de andere niet?
We stoppen eerst bij een bronzen beeld, The Maker of Peace, dat geïnspireerd is op de petroglyphen. Alles eraan heeft een betekenis. De staf met de open cirkel laat bij zonsopkomst precies door het gat zonlicht door. Dat moeten we maar geloven dan. Deze wandeling duurt ongeveer 90 minuten. Wat een prachtige omgeving weer.
Eenmaal beneden lopen we langs 3 locaties met muurschilderingen. Het blijkt een oplopende graad van kwaliteit te zijn. Eerst ben ik afgeleid door 2 gieren die tegen de rotswand zitten. de een zit uitgebreid zijn vleugels te warmen in de zon en dat levert een leuke foto op.
Het is alweer heerlijk weer. 's nachts koud en overdag warm, zoals het een echte woestijn betaamt. Qua wind hebben we imiddels ook een patroon ontdekt. Het begint windstil en naar mate de temperatuur oploopt, gaat het ook harder waaien. Even een sprintje om de groep in te halen. Tanya is niet het zonnetje in huis, maar weet er wel veel van. We geven haar het voordeel van de twijfel, want misschien voelt ze zich nog niet top. Ze heeft een collega bij zich, wiens eerste werkdag het is. Hij moet het leren dus. Er komen regelmatig vragen uit de groep en dat maakt het altijd leuker als mensen echt geïnteresseerd zijn. Ik klets regelmatig met Diane. We horen veel vogels en dat klinkt heel mooi in de canyon.
De laatste grot heeft de mooiste schilderingen. Vroegere archeologen hebben met de kennis van toen de tekeningen geconserveerd, o.a. door er iets op te spuiten, wat achteraf bleek dat dat niet goed was, want het was vettig en dat maakt dat de tegenwoordige manier van dateren, carbon dating, een heel verkeerde leeftijd aangeeft. Dat is wel duidelijk. Ook hebben er vroeger schapen langsgelopen en daardoor zijn de onderste tekeningen beïnvloed door het wolvet. Daarnaast hebben cowboys in het verleden de grot als schuilplaats gebruikt en dus vuurtjes gestookt, wat de boel vast ook geen goed gedaan heeft.
De grootste tekening heeft meer kleuren dan de andere. Je kunt er hier dichtbij komen. Het lijkt een ceremonie voor te stellen. Aan de hand van de stand van de voeten zouden ze in een kring staan. 4 personen, waarvan 3 duidelijk zichtbaar. 1 heeft grote vleugels en een gewei (een beetje als het bronzen beeld boven), waarschijnlijk een sjamaan of iets dergelijks. Die ernaast lijkt feestkleding aan te hebben met franjes en heeft een atlatl, een speer dus. De tekening is opgemeten en tussen bepaalde punten zit steeds precies 86 cm. Dat in combinatie met de hoek van het plafond van de grot en de hoogte maakt dat het wel heel bijzonder is.
Hierna is de tour in principe afgelopen en je mag, als je dat wilt, zelfstandig teruglopen. Aangezien we nog een hele lange dag te gaan hebben, doen we dat. Scheelt ongeveer een half uur schatten we.
 |
| De enige ocotillo met blaadjes |
Bergschoenen uit en gaan met die banaan. Mijn rug is even in protest, dus een pijnstiller erin. We komen langs een stuwmeer dat duidelijk een laag waterniveau heeft. Weinig regen is echt een dingetje hier.
De weg valt niet tegen. Hij is qua kwaliteit meest goed tot redelijk en qua uitzicht valt het ook erg mee. We worden goed bewaakt, want om de zoveel tijd staat er een State Trooper te patrouilleren. Om ons heen veel groen: bomen -eik of iets wat erop lijkt-, weilanden en veel bloemen. Ook zien we een keer 1 hert langs het hek lopen. Geen merk dat we kennen. Hij lijkt meer op onze reeën, maar dan groter. Met spikkels dus. Er volgt landbouw en ranches en een aantal kan er goed van leven lijkt het, want de toegangspoorten tot de terreinen zien er soms zeer luxe uit.
Dan gaat de Google Maps-juf ons via "betere" wegen sturen. Zal misschien wat korter zijn, maar het zijn hele kleine weggetjes en ze hobbelen enorm. Niet ideaal met een camper dus. Jan is lekker bezig en blijft hier tenminste wel wakker bij. Het laatste stuk maakt ze er een potje van en is het niet prettig meer. Alles stuitert en het gaat heuvel op en heuvel af en bochten links en rechts alsof het niks is. Het is duidelijk dat we in Hill Country aangeland zijn. Voor het eerst deze reis zit de voorruit ook vol dode insecten.
Om half 6 komen we eindelijk aan op de camping in Blanco SP. Het kantoor is al dicht, maar we hebben voor 6 nachten gereserveerd en kunnen dus zo naar plek 25. Wat een andere omgeving en soort camping dan we gewend zijn. Het ziet er netjes uit. Wel hoor je verkeer, want het ligt tegen het plaatsje aan, maar het is niet heel erg storend. We staan meteen goed. De full hookup aankoppelen, behalve het riool, dat doen we altijd later, en even zitten met een drankje en een chippie. Het toiletgebouw is vlakbij en er staan een internetmastje op, dus even proberen. Jan ziet dat Cruise heeft gemaild, 6 minuten na de afspraak dat we naar Austin zouden moeten, dat de afspraak niet doorgaat. Lekker, en nu? Ze gaan wat anders zoeken, maar we moeten even bevestigen dat we in Blanco SP zitten ✅en verder wachten tot morgen. Internet is heel beperkt, want je kunt je mail niet lezen en naar de bank app kan ook niet. Texas State Parks is wel krenterig hoor. Het is heerlijk weer. Het was vandaag +/- 26,5 C en, o wonder, voor het eerst geen wind.
We eten lekker buiten: ribeye van de bbq met cole slaw en potatosalad. Tijdens het eten speelt iemand op een doedelzak. Dat is best leuk, maar een moeilijk instrument. Niet slecht, maar nog even oefenen kan geen kwaad.
Na de afwas schrijf ik, provisorisch, het moet nog in het net, het verslag en Jan leest. De host rijdt langs, dus kan Jan mooi de code van de douches vragen. We kijken 2 afleveringen van Chicago Fire met ijs en gaan slapen.
Gereden: 392 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.