Dag 25, 13 april, Lafayette - Bayou Segnette SP

Ondanks het verkeer niet slecht geslapen, maar het was qua temperatuur lastig. Had wat warmer gemogen. We hebben weer een drukke dag. Wie zegt dat vakantie leuk moet zijn 😂 en dus staan we weer op tijd op.

Na het ontbijt vertrekken we om 08.35 uur van deze prachtige camping. Ik snap werkelijk niet waarom sommige mensen zo dol op de KOA's zijn. Na de voorruit nog een sopje gegeven te hebben vertrekken we.

Voor de deur gaan we de rotonde op, ¾ rond om op de I10 te komen, om na een paar mijl naar de 182 te gaan om op de 90 uit te komen. Onderweg is geen fluit te beleven anders dan enorme reclameborden, veelal van advocaten die je willen bijstaan na een ongeluk: Injury lawyers, big truck wreck, maritime injuries, you name it, meest met foto's van gladde advocatenkoppen erbij. Dan nog reclames van een hoop restaurants en casino's. Om 10 over 10 is het 21⁰.

In Morgan City gaan we naar de 70, eerst richting noorden en dat is een verademing. Het is een 2-baansweg met meestal goed wegdek door een groene omgeving. Zo krijg je tenminste weer een vakantiegevoel. We missen de bergen toch wel. 

Aan de linkerkant van de weg is een enorm lange "ijzeren muur" op de dijk geplaatst ter verhoging. Het zijn dezelfde platen die ze gebruiken bij het afzetten/repareren van walkanten in kanalen enz. Ik vermoed dat dit na hurricane Katrina is aangelegd als waterkering.

Rechts bomen en afgewisseld met bebouwde stukken. De huizen staan aan het water en een aantal heeft een eigen steiger. Verderop gaan we langs moerassen waar de bomen in het water staan. Er zijn best mooie stukken bij, maar die olieraffinaderij misstaat er nogal in. 

Tegen half 12 zijn we bij Oak Alley Plantation. We hebben een tour door het huis afgesproken voor kwart over 12. Het meisje bij de kassa zegt dat we ook met de tour van 12 uu rmee kunnen en dat komt ons eigenlijk wel goed uit.

We lopen eerst langs de nagebouwde slavenhuisjes waar wat uitleg een een kleine expositie is. We zijn aan de achterkant van de plantage binnengekomen en daar staat ook een mooie bomenrij, maar de echte Oak Alley is aan de voorkant, dus lopen we daar even heen. Wat een machtige, prachtige bomen zijn dit. Later leren we dat ze ongeveer 250 jaar oud zijn en dat hun levensverwachting ongeveer 500 jaar is, dus ze moeten nog even vooruit kunnen. Ze hebben enorme, echt enorme, takken die helemaal tot op de grond komen en daar verder gegroeid zijn. Heel indrukwekkend. Veel bomen zijn voor een groot deel begroeid met de Ressurrection varen en voortschrijdend inzicht heeft geleerd dat verwijderen meer kwaad dan goed doet.

Om 5 voor 12 sluiten we aan in de rij en precies op tijd gaat de tour beginnen. Gids is Janelle en ze is goed te verstaan. In het huis mogen geen foto's gemaakt worden omdat er antiek staat en dat zou het kunnen beschadigen. Dat verhaal hebben we nooit begrepen, maar we gedragen ons netjes. Het huis was van de familie Roman en is tussen 1833 en 1836 gebouwd door de slaven die ook alle stenen zelf maakten, inclusief die voor de 28 zuilen rondom het huis. De muren zijn dik en daarom staat het er nog steeds. Om een lening bij de bank te krijgen waren de slaven het onderpand. Die vertegenwoordigden een bepaalde waarde. 

We bekijken naast de salon ook de eetkamer en gaan dan naar boven, naar de kinderkamer, een expositieruimte, de master bedroom en de Lavender room. Die was van de vrouw des huizes. Toen Jacques Roman op 48-jarige leeftijd stief zette zij de plantage voort, maar had geen kaas gegeten van het leiden ervan en al snel zat ze dik in de schulden. Vervolgens brak de burgeroorlog uit en werd de slavernij afgeschaft. Het huis werd verkocht en heeft in totaal 9 eigenaren gehad. De laatste waren het Engelse echtpaar Stewart dat er uiteindelijk een stichting van gemaakt heeft, zodat we het nu kunnen bekijken.

Dan gaan we naar buiten, de rondom lopende galerij op en hebben een prachtig zicht op Oak Alley. HIer mogen we foto's maken en op 2 plekken kunnen we door het raam naar binnen kijken en maken zo toch een foto. Ze had niet gezegd dat dat niet mocht 😉.

Na 3 kwartier is de tour afgelopen en gaan we de rest van de slavenhuisjes bekijken en in de camper een boterham eten.

Dan is het nog 20 minuten rijden naar Whitney Plantation. Je zou zeggen 2 plantages op een dag is wat overdreven, maar ze zijn zeer verschillend. Oak Alley gaat uit van de eigenaren en Whitney staat helemaal in het teken van de slaven, dus zo is het plaatje compleet.

Whitney is in 1752 in handen van Ambroise Heidel gekomen en is tot 1975! in bedrijf geweest met werknemers, die eigenlijk nog steeds als slaaf behandeld werden en opzichters. Hier werd rietsuiker en rijst geteeld. De natte velden die we gisteren zagen zullen dus ook wel rijst geweest zijn. Op Oak Alley werd rietsuiker geteeld.

Whitney Plantation ziet er heel anders uit. Minder grandeur, kleiner en niet ingericht, in elk geval niet beneden en met de self guided tour die wij doen, mag je niet naar boven, maar zeker niet minder interessant. Ook hier grote eiken, maar minder imposant. Er staan 2 grote duiventillen en aan de andere kant van het huis 2 torens, die nu de toiletten zijn, geen idee wat het ooit was. 
De informatie betreft 14 punten op het terrein en is gedeeltelijk ingesproken door ervaringsdeskundigen. Die spreken plat en dialect en zijn vaak moeilijk te verstaan.

Er is een Wall of Fame met namen van slaven, de niet originele smidse, het huis van de opzichter, de zwager van de eigenaar die ook belast was met de lijfstraffen van de slaven, een huisje met 2 beelden van kindjes ervoor. Daarbij liggen allerlei vormen van respect, van bankbiljetten tot kralenkettingen en kleine knuffeltjes. Er is een ijzeren gevangenis en de hele tijd loop je over een pad omzoomd door bomen.

de externe keuken

Nog verder ligt een monument met heel veel afgehakte hoofden op spiezen, een deel met witte en een deel met rode bandana. Dit is er ere van de opstand in 1811, de German Coast Uprising. Na nog een herdenkingstuin met de namen van 1400 slaven, deze zijn uitgebreid onderzocht en gedocumenteerd met naam, geboortedatum, sterfdatum en afkomst. De laatste stop is de witte kerk waarin een beeldengroep van kinderen staat. 
We zijn blij dat we beide plantages hebben gedaan.

In het visitor center blijkt nog een vrij grote expositie te zijn en daar lopen we ook nog even doorheen. De winkel heeft een groot aanbod van zeer interessante en relevante boeken.

Let vooral op het laatste artikel

Dan is het nog 3 kwartier rijden naar Bayou Segnette SP waar we site 90 geboekt hebben, maar de jongen bij de receptie vraagt of we niet gebeld zijn. Nee. Er is een wijziging van plek, want met 90 is een issue. Omdat hij een heel zwaar Aziatisch accent heeft en moeilijk te verstaan, nemen we genoegen met 91. Het duurt niet lang voordat we erachter komen dat het issue iemand anders op die plek is. Hm, nogal storend, want wij hebben precies een jaar geleden gereserveerd op de 1e dag dat het kon. Er is nog een issue op 91, want wifi doet het niet en dat zou wel moeten. Verder is het een hele nette camping. 

De buurman heeft een tent die behoorlijk scheef staat. Hij breekt hem af en wij denken dat hij weggaat of hem recht gaat zetten, maar hij pakt hem in en zet een andere neer. Net zo scheef overigens. Bijzonder. In principe is het stil, op vogels na, maar een enkele keer hoor je een grommende motor van een speedboot of iemand die flink gas geeft op de weg achter ons, waar we niks van zien trouwens.

Om 16.50 is het nog 29⁰ en we gaan lekker buiten zitten met bier, chip en boek.

Voor het eten gaan er kippendijen op de bbq en de rest van het knoflookbrood ook, erbij maak ik cole slaw.
Na de afwas zet ik de foto's over en kijken we nog 1 aflevering van SkyMed.

Gereden: 290 km

Volgende dag