Dag 12, 31 maart, Redford (La Cuesta)

Een paar minuten voor de wekker worden we wakker, om 10 voor 7. Het is nog steeds hartstikke donker. We ontbijten op ons gemak en vertrekken een uur later. Dan zijn we waarschijnlijk te vroeg bij de paarden, maar dat is makkelijker met parkeren daar en dan kunnen we lekker rustig rijden en kijken onderweg. Het is helemaal niet erg om deze weg een paar keer te rijden, want hij is echt ontzettend mooi.

Op de berg aan de overkant zijn nog geen schapen te zien, daarvoor is het nog niet licht genoeg. Maar een minuut of 10 verderop zie ik op een rots een heleboel turkey vultures (kalkoengieren) zitten. Vlak erna is een parkeerplaats, dus stoppen we en lopen even terug. Het zijn er 9 of 10 en ze hebben hier blijkbaar de nacht doorgebracht, want ze zitten nog wat te suffen en een strekt eens wat vleugels en een poot en een schudt zich uit. Dat is toch een leuk begin van de dag.

Bij Lajitas Stables zijn we de eersten en dat is handig. Zo kunnen we de camper makkelijk kwijt, want er is niet veel parkeerruimte hier tegen de berg op. Al snel komt er een auto naast ons staan met een dame erin. Het lijkt er even op dat we maar met z'n drieën zijn, maar dan komt er nog een auto met een stel. Het papierwerk wordt in het kantoortje geregeld met Ella, die ook onze gids is.

We krijgen allemaal een jutezak met touw eraan die je over je zadelknop kunt hangen om je waterflesjes in te doen. Na het veiligheidspraatje worden de paarden uitgedeeld en ik werp me maar weer op om de eerste te zijn. Dat lijkt gewaardeerd te worden door de rest van de groep, die geen ervaren ruiters zijn. 1 heeft zelfs nog nooit op een paard gezeten. Dat gaat nu ook niet gebeuren, want hij krijgt een muildier 😂. Ik krijg Azul, Jan June Bug, Emily Duncan, waar ze later helemaal verliefd op is, Esther Willow en Gareth Lady, de mule. Ella rijdt op de prachtige Gypsy. Ik zie in de paddock een roadrunner. 

Als iedereen zit vertrekken we en we gaan vrijwel meteen steil bergop. We rijden allemaal achter elkaar en alleen in stap, maar op dit terrein is iets anders ook niet mogelijk. Het is een en al rots, stijgen, bochten, iets omlaag, klein stukje vlak en weer omhoog totdat we boven op de berg zijn en we een magnifiek uitzicht hebben. Ella controleert alle singels en stijgbeugels en maakt foto's van ons. Haar paard blijft gewoon rustig wachten. Later hoor ik dat ze pas 4 is. Knap hoor.

Hier beneden liggen de stallen

Hier beneden gaan we straks lunchen

En weer door over de smalle rotspaadjes door het mooie landschap. Voor de lunch stoppen we op de mooiste plek ever ongeveer. Diep in het doodlopende dal tussen hoog oprijzende rotswanden. We stijgen af. Ella knoopt de teugels op, behalve van Gypsy en Lady die ze vastzet omdat die wat te ondernemend zijn, en mogen de paarden gewoon lekker hun gang gaan en hier daar wat knabbelen. Als honden lopen ze om ons heen en worden net zo weggestuurd als ze te dicht bij de lunch in de buurt komen.

We hebben gegrillde kip, bonen/maïssalade, pittige ingelegde okra, dill chips, kaas, crackers, oreo's en fruit. Als iedereen uitgegeten is maakt Ella voor de paarden een snack van een stuk appel met oreo, alleen Azul lust geen oreo's, dus die krijgt alleen appel en Lady is het vuilnisvat; daar gaat alles in wat de anderen niet willen.

De terugweg gaat niet via dezelfde route, op een klein stukje na. Het is vandaag heerlijk weer om te rijden. Niet te warm, een heerlijke temperatuur, wel zwaar bewolkt. Deze route heeft ook de nodige "afstapjes en trappetjes". Geen moment saai. 

Iets na 1 uur zijn we weer terug en worden de paarden afgezadeld. Ruim 12.000 passen hebben we gezet zegt Jan zijn stappenteller, al zullen de meeste door de paarden gezet zijn. Het was een geweldige ochtend.

In de camper doen we koelere kleren aan en rijden door naar Terlingua. Dan zien we opeens rechts van de weg een prachtige bighorn sheep ram wegspringen. Zo onverwacht, dus geen foto, maar wel leuk. We rijden langs Lajitas International Airport, huh 😕. Wie had dat gedacht? 
We willen de ghost town bekijken, maar eerlijk gezegd vinden we het niet veel voorstellen. Heel anders dan die in het westen. Het wordt nog steeds bewoond en gerestaureerd. Er wonen nu vooral kunstenaars en musici. De Trading Company is een leuke winkel met heel veel hebbedingen. Jan koopt een riem en ik kijk naar cadeautjes voor het thuisfront, maar kan niet slagen. We hebben gelukkig nog even te gaan.

We lopen ook nog even over de begraafplaats, die nog steeds in gebruik is.

Om ongeveer kwart voor 4 zijn we terug op de camping en gaan op de opblaasstoelen lekker buiten zitten. Eerst lees ik en later schrijf ik het verslag. Inmiddels is het 18 uur en het is stil aan de overkant. Nog geen schapen. Ook veel minder verkeer dan gisteren. Een groot deel van de tijd hoor je alleen een insect langszoemen. Wat hebben we het toch slecht. Inmiddels steekt er een flinke, vlagerige wind op en gaan we maar naar binnen. Het bord "roadworks" dat tegenover ons op de weg staat, waait ook om. Wel warm binnen hoor: 97 F = 36,1C, met alle ramen open.
Om 8 uur is het nog 93,8, dus dik in de 30 graden.

We eten makkelijk en toepasselijk: cowboy dinner. Jack Daniels pulled pork, waarvoor we 4 minuten geheel illegaal de generator aanzetten, maar de buren, die we niet hebben, klagen niet en de schapen zijn ook niet thuis. Het laatste uur zijn er 2 auto's voorbij gekomen. Erbij eten we Bush's Southern Pit bbq baked beans. Zeker voor herhaling vatbaar. 

Als we willen afwassen doet de boiler raar. Hij slaat snel af en wil daarna niet meteen weer aan. Hetzelfde probleem? Het zal toch niet 😱. Duimen maar dat hij door de wind uitging. Om af te wassen hebben we net genoeg warm (niet heet) water. 

Het blijft de hele avond en nacht hartstikke warm binnen. We lezen even, kijken een aflevering van Chicago Fire, maar dan is de laptop leeg, dus meer zit er niet in. We "koelen even af" buiten, doen 2 potjes rummikub en gaan naar bed. We staan hier weer alleen vanavond en dit keer in alle rust.

Gereden: 87 km

Volgende dag